مشهدالرضا، پایتخت معنوی ایران، در سال روز شهادت علی بن موسی الرضا (ع) جامه عزا بر تن کرده و در غمی سترگ فرو رفته است. آسمانش، گویی با ابرهای تیره هم‌پیمان شده تا اشک بریزد، و خیابان‌هایش، که چون رگ‌هایی زنده به سوی قلب حرم مطهر روانند، از خروش عاشقانی لبریز است که با دل‌هایی آکنده از اندوه و چشمانی بارانی، به زیارت امام مهربانی‌ها شتافته‌اند.
به گزارش آستان نیوز، زمین و زمان در سوگ خورشید هشتم، هم‌نوا با زائران، ناله سر می‌دهند. چهار شاهراه منتهی به حرم شامل خیابان‌های آیت‌الله شیرازی، امام رضا (ع)، نواب صفوی و طبرسی به صحنه‌ای از شکوه ایمان ،بدل شده‌اند.
هیئت‌های عزاداری، با نواهایی که از سینه‌های سوخته برمی‌خیزد، گام‌هایشان را با تپش قلب‌های عاشق هماهنگ کرده‌اند. از دورترین کرانه‌های ایران، از دیار نخل‌های جنوب تا کوهپایه‌های شمال، از روستاهای دورافتاده تا شهرهای پرهیاهو، زائرانی با لهجه‌های رنگارنگ و آداب گوناگون آمده‌اند تا در جوار گنبد زرین، مرثیه عشق، بخوانند.
پیرمردی باموهای سپید، عصازنان از خطه مازندران، دختری با چادر گل‌دار از کویر یزد، و کودکی که دست در دست مادر، ذکر «یا رضا(ع)» بر لب دارد، همه در این دریای بی‌کران محبت غوطه‌ورند.
حرم مطهر رضوی، چون نگینی درخشان در میان این سیل عاشقان می‌درخشد. صحن‌هایش، که هر یک روایتی از معنویت‌اند، از زمزمه‌های عاشقانه لبریز است.
در رواق‌های مقدس، دست‌هایی به ضریح گره خورده، قلب‌هایی با امام نجوا می‌کنند و اشک‌هایی بر سنگ‌فرش‌ها می‌چکد که هر قطره‌اش، فریادی است از دلدادگی.
در خیابان‌های اطراف، عطر چای تازه‌دم و شربت موکب‌ها با نوای مداحی درهم‌آمیخته و فضایی آفریده که روح را به پرواز درمی‌آورد.
زائری خسته، زیر سایبان موکبی، ظرف غذایی در دست می‌گیرد و با لبخندی که از عمق جانش برمی‌خیزد، به گنبد طلایی خیره می‌شود. اینجا، مهربانی امام چون نسیمی لطیف، در هر گوشه، جریان دارد.
بنیاد کرامت رضوی، با دلی به وسعت دریای محبت امام، 90 موکب در مسیر زائران برپا کرده است. از جاده‌های سمنان و خراسان تا شعاع 40 کیلومتری شهر مقدس، این موکب‌ها چون آغوشی گشوده، زائران را در بر می‌گیرند.
در ره‌باغ رضوان و میدان شهدا، 30 موکب با خدماتی که گویی از بهشت برین الهام گرفته‌اند، میزبان دلدادگان‌اند. از پذیرایی با غذای گرم تا ارائه خدمات رفاهی، از برنامه‌های فرهنگی برای کودکان تا چایخانه‌هایی که عطرشان، روح را جلا می‌دهد، هر خدمت، چون گلی است که به پای زائران ریخته می‌شود.
اتوبوس‌های سیار درمانی، در میان ازدحام باب‌الرضا(ع) و باب‌الجواد(ع)، چون فرشتگان امداد، به زائرانی که پای پیاده راهی طولانی پیموده‌اند، مرهم می‌نهند. و در اردوگاه باغ خاتون، موکب‌های ویژه، زائران پیاده را با اسکان و پذیرایی، به میهمانی محبت رضوی، دعوت می‌کنند.
اینجا، در سایه‌سار گنبد زرین، هر قدم قصه‌ای است از عشق و ایثار. زائری که از راههای دور آمده، کنار موکبی می‌نشیند و با چشمانی پر اشک، نذری ساده‌ای را با دیگران، قسمت می‌کند.
مادری که فرزندش را در آغوش گرفته، زیر آسمان صحن انقلاب، دعایی زیر لب زمزمه می‌کند و به گنبد خیره می‌شود، گویی پاسخ دعایش را در تلألؤ آن می‌جوید. جوانی که برای نخستین بار به زیارت آمده، در صحن گوهرشاد، مبهوت عظمت این بارگاه، لحظه‌ای درنگ می‌کند و نفسش از شوق بند می‌آید.
این لحظه‌ها، چون تار و پودی از نور، تابلویی بی‌مانند از دلدادگی می‌بافند که در این روز سوگ‌بار، در جوار حرم امام هشتم، جاودانه می‌شود.
بنیاد کرامت رضوی، با 22 مجتمع بین‌راهی و پنج موکب اسکان با ظرفیت 20 هزار نفر، نه تنها پناهی برای جسم زائران است، بلکه با چایخانه‌ها، حسینیه‌ها و برنامه‌های فرهنگی، روحشان را نیز، نوازش می‌دهد.
در این موکب‌ها، کودکان با لبخند بازی می‌کنند، بزرگ‌ترها با آرامش نذری می‌خورند و همه با هم، در این فضای مقدس، لحظه‌ای از دنیا،فاصله می‌گیرند.
حمایت از موکب‌های مردمی با اقلام یارانه‌ای و ارائه خدمات مشاوره‌ای رایگان، نشان از تعهدی عمیق دارد که هدفش، تنها و تنها، آسایش و آرامش زائران است. این همه، برای آن است که زائر در این سفر معنوی، جز محبت، چیزی احساس نکند.
مشهد امروز، نه فقط شهری است که در غم شهادت هشتمین امام سیاهپوش شده، بلکه آیینه‌ای است از عشقی بی‌انتها به خاندان پیامبر (ص).
در جوار حرم مطهر، هر اشک، هر نجوای عاشقانه، و هر قدم، عهدی است ناگسستنی که زائران با امام رئوف،می‌بندند.
اینجا، در این روز حزن‌انگیز، دلها به ضریح گره می‌خورد و روح‌ها در سایه‌سار گنبد زرین، آرامشی ابدی می‌یابد.
این است مشهدالرض(ع)ا، شهری که قلبش برای امامش می‌تپد و هر زائرش، با هر قدم، فریاد می‌زند: «ای ضامن آهو، جانمان به فدای مهربانی‌ات.»
